24 Temmuz Perşembe günü, Jeremy Corbyn nihayet Britanya’da yeni bir sol parti kurulacağını doğruladı. Üç gün içinde, bu sonbaharda yapılması beklenen kuruluş konferansı öncesinde, 500.000’den fazla kişi “Your Party”yi (Sizin Partiniz) kurmaya yönelik bir e-posta listesine kaydoldu.
Bu duyuru, İşçi Partisi’nin süregiden bölünmesinde bir kilometre taşıdır. Milyonlarca işçi ve genç, Keir Starmer liderliğindeki İşçi Partisi’nin, Gazze’deki soykırımı savunan ve savaş çığırtkanı, iflah olmaz derecede sağcı, iş dünyası yanlısı bir parti olduğu sonucuna varmıştır.
Corbyn ve yakın zamanda istifa eden eski İşçi Partisi Milletvekili Zarah Sultana tarafından imzalanan yeni partinin kısa tanıtım bildirisinde, “Yeni bir tür siyasi parti zamanı geldi. Size ait bir parti,” deniyor. Bildiri, “dev şirketler servet kazanırken” ve hükümet “savaş için milyarlar harcarken” milyonlarca insanın yoksulluk içinde yaşadığına ve “hükümetin insanlığa karşı işlenen suçlara ortak olduğuna” işaret ediyor.
Bildiri, “zenginlik ve iktidarın geniş çapta yeniden bölüşümü” çağrısında bulunuyor, “soykırıma karşı protesto etme hakkı”nın savunulmasını istiyor ve göçmenlerin ve mültecilerin günah keçisi ilan edilmesine ve “fosil yakıt devlerinin kârlarını gezegenimizin önüne koymasına” karşı çıkıyor. Bildiri, “zenginlikleri yaratanlar sıradan insanlardır,” diyor ve “bu zenginlikleri ait oldukları yere geri koyma gücü de sıradan insanlara aittir,” diye devam ediyor.
Milyonlarca insan bu görüşlere katılıyor ve bu fikirleri hayata geçirecek yeni bir partiye ihtiyaç olduğunu düşünüyor. Ancak bu parti o parti değildir. Corbyn, İşçi Partisi’nden örgütsel olarak ayrılmak zorunda kalmış olsa da yeni partisi İşçi Partisi’nden siyasi olarak ayrışmıyor. Parti, parlamentoda gerçekleştirilecek sınırlı reformları, bir nevi İşçi Partisi 2.0’yi savunuyor.
Partinin niteliği her şeyden önce liderliği tarafından şekillenmektedir. Bu nitelik, son aylarda sadece Corbyn’in değil, aynı zamanda Karie Murphy (eski özel kalemi) ve Corbyn’in Barış ve Adalet Projesi’nin başkanı Sheila Fitzpatrick dahil olmak üzere, Corbyn’in İşçi Partisi lideri olduğu dönemden kalma birçok kadronun da yönlendirmesiyle geliştirilmiştir.
Bu eski muhafızlara, 2017’de parlamentoya giren yeni nesil Corbynci milletvekillerini temsil eden Sultana ve Gazze soykırımına karşı oldukları için seçilen, sol politikalar için mücadele geçmişi olmayan diğer dört milletvekilinden oluşan Corbyn’in Bağımsız İttifakı da eklenmiştir. Bunlardan biri olan Milletvekili Ayoub Khan, İşçi Partili Başbakan Yardımcısı Angela Rayner’a, devam eden temizlik işçileri grevi sırasında Birmingham sokaklarını temizlemek için ordunun kullanılıp kullanılamayacağını sorarak ün salmıştır.
Bu yapı, ilk parti konferansını yönetmekle görevlendirilecek ve böylece, büyük ölçüde Corbyn yönetimindeki İşçi Partisi’nin 2017 ve 2019 genel seçim manifestolarında yer alan asgari sosyal reformlara dayanan, en düşük ortak paydalı bir programın benimsenmesi sağlanacak.
Devrimci olduğunu iddia eden sayısız sahte sol eğilimlerin bu girişime verdikleri hızlı ve genel destek, bunların hiçbirini değiştirmez ve gelecekte de değiştirmeyecektir. Sosyalist İşçi Partisi (SWP), Devrimci Komünist Parti (RCP) ve Sosyalist Parti (SP) gibi grupların rolü, bu yeni reformist partinin destekçileri ve savunucuları olmak olacaktır. Onlar Corbyn’in politikasına uyum sağlayacaklar, tersi olmayacak.
RCP’nin ulusal kampanya organizatörü Fiona Lali, yeni partinin programına devrimci tavsiyelerde bulunmak amacıyla “Jeremy ve Zarah”a yaptığı çağrıda, “Şimdi sadece geriye dönüp bakma zamanı değil,” diyor.
Ama bu kadar aceleci olmamakta yarar var. Bu yeni partinin fiili liderinin, sağcı rakipleri karşısında sürekli geri adım attığı bir geçmişe sahip olması, işçi sınıfı için son derece önemlidir.
İşçi Partisi lideri olarak Corbyn, NATO üyeliğine ve Britanya’nın nükleer silahlarının korunmasına bağlı kalarak iki seçime girdi. O ve Gölge Maliye Bakanı John McDonnell, önerdikleri reformları Londra finans çevrelerinde destek toplamak için sosyal saldırılar ile birleştirdiler ve İşçi Partisi yerel konseylerine ulusal Muhafazakâr hükümetin talep ettiği kesintileri uygulamaları talimatını verdiler.
Corbyn’in, destekçilerini sözde “sol antisemitizm” cadı avına karşı savunmayı reddetmesi, bugüne kadar kurbanlar veren bir kampanyanın önünü açtı.
Corbyn, yeni bir parti kurduğunu duyurduğunda gördüğü destek dalgasından daha küçük olmayan bir dalgayı kullanmıştı: 2015 ve 2016 yıllarında 600.000 kişi, Corbyn’i savunmak ve Blairci sağ kanada karşı mücadele etmek üzere İşçi Partisi’ne üye olmak için para ödedi.
Corbyn’in birçok savunucusu bugün bu deneyimlere atıfta bulunduklarında, çıkardıkları tek ders, Corbyn’in en iyi niyetlerinin partinin sağ kanadı tarafından sabote edildiği ve İşçi Partisi’nden bağımsız yeni bir partide bu gündemin artık gerçekleştirilebileceğidir. Bu nedenle, işçilerin itibarını yitirmiş reformist partilerden benzer sol kopuşlarla yaşadıkları acı deneyimlerin üzerine de aynı tarihsel hafıza kaybı perdesi çekiliyor: İspanya’da Podemos, Portekiz’de Sol Blok, ama en çok da Yunanistan’da Syriza.
Corbyn, 2015 yılında, İşçi Partisi’ne kendisinin önderlik etmesinin, Britanya’da Syriza deneyiminin tekrarlanmasının gerekmediği anlamına geldiğini açıkça belirtmişti. Yunanistan’daki eski sosyal demokrat parti PASOK’un çöküşünün Britanya’da bir benzeri, İşçi Partisi’nin “sosyalist” bir örgüt olarak yeniden canlandırılmasıyla önlenebilirdi. Corbyn’i bu çabasında destekleyen SWP, RCP ve SP, şimdi de İşçi Partisi’nin solunda bir partiye ihtiyaç olduğunu ve Corbyn’in bu partiye önderlik edecek kişi olduğunu ilan ediyorlar.
Üstelik Syriza ve uluslararası benzerleri işçi sınıfına yıkıcı saldırılar düzenledikten sonra bunu yapıyorlar. 2015 yılında Yunanistan’da Avrupa mali sermayesinin talep ettiği kemer sıkma politikalarına karşı çıkma vaadiyle seçilen Syriza, sadece birkaç ay sonra bu yetkiye tamamen ihanet etti.
Socialist Worker’da yazan Tomáš Tengely-Evans, bu ihanetin gerçekleşebilmesinin nedeninin Syriza’nın “mücadeleyi inşa etmekten çok seçimleri kazanmaya öncelik vermesi” olduğunu, oysa “sosyalistlerin seçim siyasetini mücadeleyi ve hareketleri savunmak ve işçi sınıfının direnme konusundaki güvenini artırmak için kullanması gerektiğini” iddia ediyor.
Oysa Syriza, büyük bir halk “mücadelesinin” desteğini almıştı. Syrizalı Başbakan Aleksis Çipras ve Maliye Bakanı Yanis Varufakis tarafından sinik bir şekilde düzenlenen referandumda, yüz binlerce kişi, kemer sıkma politikalarına karşı ezici bir “Hayır” oyu lehine sokaklara döküldü. Bu halk baskısı, Syriza liderlerini sola itmek bir yana, partiyi emperyalizmle daha da sıkı bir ittifaka itti.
SWP ve benzeri örgütlerin bakış açısına göre, işçiler şu anda bir deneyim yaşamaktadır ve devrimciler de Corbyn’in yeni partisinin eleştirel bir destekçisi olarak bu deneyimi paylaşmalıdır. Bu sahte sol örgütler, Corbyn’in İşçi Partisi’nin sosyalist dönüşümü için hazırladığı planı beş yıl boyunca destekledikten ve onu yeni bir reformist araç oluşturmaya ikna etmek için dört yıl sekiz ay harcadıktan sonra, şimdi Corbyn’i genel seçimlere kadar dört yıl daha desteklemeye söz veriyorlar.
Bu, her nasılsa, işçi sınıfını Corbyn’in reformist siyasetinden devrimci bir kopuşa hazırlamak içinmiş. Bu nesnelci yaklaşım, dürüstçe uygulansa bile, işçi sınıfı için uç bir tehlike oluşturacaktır; kapitalist sınıf şiddetli bir karşı saldırı hazırlarken, işçilerin Corbyn tarafından yıllarca felç edilmesine yol açacaktır.
Sosyalist Eşitlik Partisi’nin tutarlı bir şekilde savunduğu üzere, İşçi Partisi’nin yozlaşması ve Muhafazakârlardan daha az gerici olmayan, onun kadar nefret edilen bir partiye dönüşmesi, yanlış fikirlerin ve kötü liderlerin ürünü değildir. Bu durum, dünya kapitalizminin temellerindeki köklü değişikliklerden kaynaklanmaktadır. Küreselleşmiş üretimin gelişmesi, düşen kâr oranları ve devlet borcu ile desteklenen yaygın finansallaşma, kapitalist kâr sisteminin savunulmasıyla, ne kadar sınırlı olursa olsun, reformlar sağlamayı birleştirme olanağını ortadan kaldırmıştır.
Britanya ve uluslararası işçi sınıfı, süper zengin oligarşinin dünya servetinin giderek daha büyük bir yüzdesini tekelleştirdiği ve emperyalist güçlerin toprak ve kaynaklar uğruna savaşmak üzere ordularını güçlendirdiği bir dünyayla karşı karşıyadır. İşçilerin düşmekte olan yaşam standartları bunun bedelidir ve direnişi bastırmak için polis devleti önlemleri alınmakta ve sağcı partiler desteklenmektedir.
Corbyn’in partisinin savunduğu reformların herhangi birini uygulamaya koyma girişimleri, ekonomik savaş, aşırı sağ ve askeri şiddetle karşılık bulacaktır. Daha önce Corbyn’in başbakan olması ihtimali bile —o zamanlar çoğunluğu Blairci olan parlamento grubu tarafından yönetilen— suikast ve askeri darbe tehditlerine yol açmaya yetmişti.
Egemen sınıf, yaşam standartlarındaki yıkıma ve emperyalist savaşa yönelik her türlü meydan okumaya vahşi bir baskı ile yanıt verecektir. Zafer, işçi sınıfının devrimci bir seferberliğini gerektirecektir: kritik sanayilerin ulusallaştırılması, milyarderlerin servetlerine el konulması ve zaferi garantilemek için uluslararası bir sosyalist strateji.
Böyle bir hareketten ölümcül derecede korkan Corbyn ve yeni partisinin önderliği, Syriza örneğini takip edeceklerdir — muhtemelen daha da boyun eğici bir şekilde. SWP, RCP ve SP’nin rolü, bu siyasi gerçekler karşısında işçi sınıfını silahsızlandırmaktır.
Sosyalist Eşitlik Partisi, işçileri bu durum hakkında uyarmak ve onlara gerekli program ve önderliği sağlamak için elinden geleni yapacaktır. Biz “Sizin Partiniz”in savunucuları ve mazur göstericileri olmayacağız. O bizim partimiz değil. Şu anda Corbyn’den önderlik bekleyen birçok işçi ve gençle aktif bir şekilde iletişime geçecek ve onları son on yılın ve öncesinin temel tarihsel deneyimleri ile eğitmeye çalışacağız. Bu deneyimler, devrimci, enternasyonalist ve sosyalist bir perspektif ve partinin zorunluluğunu göstermektedir.
Amacımız; işçi sınıfının enerjisini, kendilerini ihanete ve yenilgiye sürükleyecek bir parti için moral bozucu bir kampanyaya harcamamasını sağlamak, Corbynci reformizme olan yanılsamaların, önümüzdeki devrimci sınıf mücadelelerine hazırlık olarak mümkün olduğunca çabuk ortadan kaldırılmasını sağlamaktır.